Ψάρεμα Τσιπούρας.

Τα δολώματα
Για το συγκεκριμένο ψάρεμα που πραγματοποιήσαμε ρηχά (4 ? 8 μέτρα βάθος) χρησιμοποιήσαμε αμερικανικό σκουλήκι Jumbo και Ραμσή ή Ολλανδό. Ευτυχώς τα αποτελέσματα ήταν πολύ καλά! O Ολλανδός (ή Ραμσής )είναι σχετικά νέο σκουλήκι που μοιάζει πολύ στο φαραώ με την ίδια αποτελεσματικότητα αλλά σε μικρότερες διαστάσεις και σαφώς χαμηλότερη τιμή. Με σκληρό κεφάλι και σώμα, με μαλακή ουρά, διαθέτει αρκετό αίμα και φωσφορίζει.

Είναι πολύ ευαίσθητο στις αλλαγές θερμοκρασίας και διατηρείται στη συντήρηση για 15-20 μέρες. Το περισσότερο χρησιμοποιημένο και διαδεδομένο σκουλήκι από τους ερασιτέχνες ψαράδες είναι το κόκκινο αμερικάνικο (διότι υπάρχει και μαύρο). Είναι χρώματος κόκκινου όπως καταμαρτυρά και το όνομά του, γεμάτο αίμα, μήκους από 6 έως 15 πόντους. Δολώνεται συνήθως ολόκληρο με τη βοήθεια βελόνας αλλά και σε κομμάτια -αν και χάνει αρκετό από το αίμα του- που όμως είναι πολύ καλή μαλάγρα. Είναι «θανατηφόρο» για τσιπούρες και σαργούς. Διατηρείται στη συντήρηση έως πέντε το πολύ ημέρες από την ημερομηνία αγοράς και συνήθως διατίθεται σε σακουλάκια των 10 τεμαχίων. Οι ίδιες ιδιότητες ισχύουν και για το jumbo, που πραγματικά είναι «jumbo» σε μέγεθος σε σχέση με τα μεγέθη του αμερικάνικου που ξέρουμε.

Πώς ψαρεύεται
Η τσιπούρα ψαρεύεται από τον Οκτώβριο μέχρι τον Ιανουάριο, αλλά τη συναντάμε όλο τον χρόνο, αναλόγως περιοχής. Για το ψάρεμά της χρησιμοποιούμε ψιλά εργαλεία.

Τον χειμώνα και την άνοιξη ρίχνουμε μέτζα παραγάδια από το πρωί έως το απόγευμα δολώνοντας ασπροδόλι (καλαμάρι, σουπιά, μοσχιό) ή ψαροδόλι (σαρδέλα, φρίσα κλπ.) ή καραβιδάκι με προτίμηση το κόκκινο. Το καλοκαίρι και το φθινόπωρο ψαρεύουμε με ψιλά κυρίως παραγάδια που ρίχνουμε το σούρουπο και μαζεύουμε το χάραμα. Της αρέσουν οι μάνες, τα μονοδόλια και γενικά τα σκουλήκια. Η τσιπούρα βρίσκεται σε αμμώδεις βυθούς και συνήθως γιαλώνει αρκετά. Εκεί θα ρίξουμε το αλιευτικό εργαλείο μας -είτε από την ακτή είτε από το σκάφος- το οποίο πρέπει να είναι όσο το δυνατόν απλούστερο και αθέατο διότι όπως είπαμε το ψάρι αυτό είναι πανέξυπνο και υποψιασμένο.

Εργαλεία
Χρησιμοποιούμε πετονιά 25 το πολύ 30mm και περνάμε ένα βαρίδι σωληνωτό, όσο το δυνατόν μικρότερο πριν δέσουμε το αγκίστρι της επιλογής μας που θα πρέπει να είναι Νο3 ή Νο4 παπαγαλάκι ή άλλου τύπου με μεγάλη κοιλιά.

Σκοπός του σωληνωτού βαριδιού είναι να μείνει κολλημένο στον βυθό, ώστε το δόλωμα να μπορεί να μετακινηθεί έστω και ελάχιστα καθώς το ψάρι το τσιμπά ή το γλείφει.

Σε αντίθετη περίπτωση, μπορεί να υποψιαστεί κάτι και να απομακρυνθεί.

Η τσιπούρα κάνει πολλά κεφάλια και δυνατά χτυπήματα γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή να μη μας ξαγκιστρωθεί, γι΄ αυτό ποτέ δεν ζορίζουμε την πετονιά!

Ανάλογα με το βάρος της μολυβήθρας βέβαια θα είναι και η απόσταση που θα καταφέρουμε να πετάξουμε - αν ψαρεύουμε από την ακτή. Θυμηθείτε όμως!

Οσο πιο απλή και μικρή αρματωσιά τόσο καλύτερα τα αποτελέσματα.

Το ψάρεμα της τσιπούρας βασίζεται στην τύχη, γι’ αυτό ποτέ δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα «πάμε για τσιπούρες...» όπως πάμε για μπαλάδες...

Ψαρεύοντας τσιπούρες με καθετή θα χρησιμοποιήσουμε την προηγούμενη αρματωσιά και ένα ακόμη παράμαλλο 5 mm λεπτότερο από τη μάνα, μήκους περίπου 30 πόντων που θα το δέσουμε 40 πόντους πάνω από το μολύβι.

Πριν ψαρέψουμε αγκυρώνουμε
Διαλέγουμε το μέρος που ξέρουμε ότι κρατάει τσιπούρες και ρίχνουμε δύο άγκυρες, μια από την πλώρη και μια από την πρύμνη, ώστε το σκάφος μας να μείνει ακινητοποιημένο. Προσπαθούμε να μην κάνουμε τον παραμικρό θόρυβο γιατί τσιπούρα ακούει στα 15, ακόμη και στα 20 μέτρα, πόσω μάλλον στα ρηχά...

Το τσίμπημα της τσιπούρας
Η τσιπούρα είναι πολύ δυνατό ψάρι, άλλοτε τσιμπάει χωρίς όρεξη και άλλοτε αρπάζει με δύναμη το δόλωμα.

Κάνει πολλά κεφάλια και δυνατά χτυπήματα γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή να μη μας ξαγκιστρωθεί, γι΄ αυτό ποτέ δεν ζορίζουμε την πετονιά! Αφήνουμε όταν τραβάει και τραβάμε μόλις χαλαρώσει.

Της αρέσουν οι μάνες, τα μονοδόλια και γενικά τα σκουλήκια.

Εάν την πετύχουμε σε ημέρα που αρπάζει το δόλωμα και το καταπιεί, έχουμε λιγότερες πιθανότητες να τη φέρουμε στη βάρκα -ιδιαιτέρως αν ξεπερνά το κιλό- διότι με την εσωτερική οδοντοστοιχία της θα μασήσει την πετονιά και θα μας την κόψει.

Αν είναι ημέρα που γλείφει και την πετύχουμε τη στιγμή που έχει δαγκώσει το δόλωμα και το έχει στο στόμα ώστε να το μαλακώσει και να βγάλει το αγκίστρι, είμαστε τυχεροί.

Με ένα τράβηγμα θα την πιάσουμε από τα χείλη και θα καταλήξει στο σκάφος μας που πρέπει οπωσδήποτε να είναι εφοδιασμένο με απόχη γιατί αν μας ξενερίσει τη χάσαμε!

Κι έχουμε ακούσει δυστυχώς πολλές τέτοιες ιστορίες...

Μόνο υλικά άριστης ποιότητας...

Στο ψάρεμα της τσιπούρας πρέπει να χρησιμοποιούμε υλικά άριστης ποιότητας. Καλό θα είναι να χρησιμοποιούμε καινούργια και όχι χρησιμοποιημένα. Κι εδώ είναι που εφιστούμε την προσοχή σας.

Αν ξετυλίγοντας ένα καινούργιο καρούλι πετονιάς παρατηρήσουμε ατέλειες, καλύτερα να μη το χρησιμοποιήσουμε. Αν δηλαδή η πετονιά παρουσιάζει κάποιες ανοιχτόχρωμες ρωγμές, σημαίνει ότι είναι «ραγισμένη», άρα πρέπει να μην τη χρησιμοποιήσουμε ή να αφαιρέσουμε το συγκεκριμένο κομμάτι.

Με ένα τράβηγμα θα την πιάσουμε από τα χείλη και θα καταλήξει στο σκάφος μας που πρέπει οπωσδήποτε είναι εφοδιασμένο με απόχη γιατί αν μας ξενερίσει τη χάσαμε.

Εάν κάποια τμήματα της πετονιάς δεν είναι διαφανή όπως η υπόλοιπη, αυτό σημαίνει ότι είναι «τραυματισμένη», οπότε άχρηστη.

Να υπενθυμίσουμε ότι στις περιπτώσεις της στριμμένης ή «βιρινιασμένης» πετονιάς χρειάζεται άμεση αλλαγή. Τέλος, προσέχουμε τα χαρακτηριστικά του κατασκευαστή επάνω στην πετονιά.

Αν θέλετε να αγοράσετε για παράδειγμα πετονιά από fluorocarbon να μην υπάρχει η λέξη «coated» διότι σημαίνει ότι είναι «βαμμένη» και όχι μασίφ. Αυτό σημαίνει ότι είναι μεν φθηνότερη, αλλά φυσικά δεν διαθέτει τα χαρακτηριστικά της «αόρατης πετονιάς», διότι ο δείκτης διαθλάσεώς της είναι διαφορετικός.

Η δοκιμή θραύσης γίνεται «χωρίς κόμπο» και «με κόμπο». Για τη δοκιμή «χωρίς κόμπο» φτάνει να τραβήξουμε δύο σημεία της πετονιάς μέχρι εκεί που θα σπάσει. Με προσοχή όμως ώστε να μην κόψουμε το χέρι μας. Ο κόμπος για να σφιχτεί καλά, πρέπει να είναι πάντα βρεγμένος, έτσι μειώνεται η θραύση περίπου κατά 15%. Αλλωστε η πετονιά ψαρεύει μέσα στη θάλασσα και υπό αυτές τις συνθήκες θα πρέπει να γίνει η δοκιμή. Αν το ποσοστό αυτό είναι αυξημένο, σημαίνει ότι η συγκεκριμένη πετονιά είναι ακατάλληλη.

Οι σκληρές πετονιές θεωρητικά είναι και οι πιο γερές, αν όμως δεν έχουν έστω κι ένα μικρό βαθμό ελαστικότητας, σπάνε με το παραμικρό.

Οσον αφορά τις χρωματιστές πετονιές, για τους μηχανισμούς δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, βοηθούν και στην οπτική επαφή. Οσον αφορά τα παράμαλλα όμως εμείς προτείνουμε τα διαφανή, είτε ψαρεύουμε με καλάμι από ακτή είτε από το σκάφος.