Ψάρεμα Γύλου.

Ο γύλος είναι ένα μικρόψαρο των θαλασσών μας που ζεί στον πάτο της θάλασσας.Ένα ψάρι που όσο όμορφο και ποικιλόμορφο είναι τόσο άνοστο κρέας έχει.Γι αυτό τον λόγο η μόνη χρήση του γύλου είναι να χρησιμοποιηθεί σαν δόλωμα.

ΜΗΚΟΣ Το συνηθισμένο μήκος του γύλου είναι 20 με 25 εκατοστά.
ΟΝΟΜΑΣΙΕΣ Το επιστημονικό του όνομα είναι κόρις ή ιούλις . Επίσης του έχουν δώσει ακόμα 2 ονόματα γιούλο και γυλάρι.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ Έχει στενόμακρο σώμα και μικρό στόμα με κάπως μυτερό ρύγχος. Το χρώμα του είναι καστανόμαυρο στη ράχη, στα πλευρά έχει μια πορτοκαλοκόκκινη γραμμή που τελειώνει στην ουρά.Το χρώμα της κοιλιάς του είναι γκριζόλευκο.
ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΚΑΙ ΕΠΟΧΗ Ο γύλος ζει σε βράχους πέτρες και φυκάδες σε ρηχά νερά.Ψαρεύεται όλο τον χρόνο.
ΤΡΟΠΟΙ ΨΑΡΕΜΑΤΟΣ Ψαρεύεται με πεταχτάρι, καλάμι, καθετή, δίχτυα,κοφινέλα και κιούρτους.
ΔΟΛΩΜΑ Πιάνεται με καλαμάρι,γαρίδα,σκουλήκι και ψαροδόλια.

Γύλος.

Ο γύλος (επιστημονικό όνομα Coris julis), γνωστός και ως ιλάρι, πουρπουριά, λεμοναριά και σπετσιάς, είναι πολύχρωμο ψάρι το οποίο ανήκει στην οικογένεια των λαβρίδων. Απαντά στη Μεσόγειο και στον βορειοανατολικό Ατλαντικό.

Εξωτερικά Χαρακτηριστικά

Ο γύλος είναι μικρό ψάρι, με ατρακτοειδές στενόμακρο σώμα, μικρά μάτια, μυτερό ρύγχος και με μυτερά πυκνά δόντια. Το χρώμα του γύλου είναι καστανόμαυρο ή πράσινο στη ράχη και λευκό στην κοιλιά. Επίσης, στα πλευρά του έχει μια πορτοκαλο-κόκκινη γραμμή που φτάνει έως την ουρά του. Το βάρος του, συνήθως, φτάνει τα 150 γραμμάρια. Το μήκος του φτάνει τα 20 με 25 εκατοστά.

Τόπος Διαβίωσης

Ο γύλος ζει στον πάτο της θάλασσας σε βραχώδεις και φυκώδεις περιοχές, σε βάθος από ένα μέχρι 60 μέτρα, αν και μόνο τα μεγάλα αρσενικά παραμένουν για αρκετή ώρα σε βαθιά νερά. Το χειμώνα τα ψάρια μετακινούνται σε βαθύτερα νερά.

Τροφή

Ο γύλος τρώει διάφορα μαλάκια και άλλα μικρότερα ψάρια, όπως και μικρές γαρίδες.

Ψάρεμα Γοφαριού.

 

 



Το γοφάρι είναι ένα δυνατό, πελαγίσιο ψάρι το οποίο έλκεται πάντα από ένα φρέσκο ψαροδόλι, γεγονός που το κάνει ένα απο τα συνηθέστερα θηράματα στην τεχνική του casting. Αν και παρακάτω θα αναφερθώ στο κυνήγι του γοφαριού μόνο με την τεχνική του beach ledgering, πρέπει να τονίσω ότι έχουμε περισσότερες πιθανότητες να πιάσουμε ένα γοφάρι με την τεχνική του surf casting.

Πρόκειται για ένα πολύ ξεκούραστο, ευχάριστο και σχετικά εύκολο ψάρεμα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα δούμε σίγουρα ψάρι πάνω στην αρματωσιά μας. Το γοφάρι έχει εξαιρετική όραση μέσα στο νερό και διακρίνει ακόμα και ακίνητα αντικείμενα. Το συγκεκριμένο ψάρεμα επικεντρόνεται στον βυθό και στα γοφάρια που κινούνται χαμηλά. Σαφώς ένα φρέσκο ματωμένο ψαροδόλι με κανένα απειλητικό σημάδι είναι το καταλληλότερο δόλωμα. Θα πρότεινα το ψαροδόλι να είναι σαρδέλα.

 

 

 

Ο εξοπλισμός που θα χρησιμοποιήσουμε θα είναι δύο ή περισσότερα καλάμια beach ledgering(80gr-100+gr casting weight με πολύ ευαίσθητες μύτες) και γρήγοροι δυνατοί μηχανισμοί. Ο αριθμός των καλαμιών αυξάνει τις πιθανότητες να εντοπίσουμε τις ζώνες που κινούνται οι γόφαροι σε μικρό χρονικό διάστημα. Εξασκώντας την τεχνική beach ledgering, μπορούμε να κυνηγήσουμε το γοφάρι στα λιμάνια ή στις παραλίες.

 

 

 

Η αρματωσιά που θα χρησιμοποιήσουμε θα είναι η απλή μονάγκιστρη με συρόμενο βαρίδιο εφαρμοσμένο πάνω σε sissy(στην κατηγορία ΑΡΜΑΤΩΣΙΕΣ-BEACH LEDGERING περιγράφω αναλυτικά την κατασκευή της συγκεκριμένης αρματωσιάς). Η μάνα πρέπει νάχει διάμετρο 0.30mm-0.35mm και μήκος 1m-1.5m. Το παράμαλο πρέπει να είναι fluorocarbon(αόρατη πετονιά), να έχει διάμετρο 0.30mm, μήκος το πολύ 1m και να είναι άριστης ποιότητας με μεγάλη αντοχή. Εδώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότο ένα μέρος του παράμαλου πριν το αγκίστρι πρέπει να είναι συρμάτινο καθώς το γοφάρι διαθέτει δόντια κοφτερά σαν ξυράφια σε σχήμα ισόπλευρου τριγώνου.. Στο εμπόριο κυκλοφορούν έτοιμα αγκίστρια με συρμάτινο παράμαλο. Το αγκίστρι πρέπει να είναι N.2.0-1.0 με ανοιχτή νούλα και καλό αιθέρα. Ένα βαρίδιο των 80gr πιστεύω θα ήταν ότι καλύτερο για τις βολές μας.













Το μεγάλο μυστικό όμως στο συγκεκριμένο ψάρεμα είναι ο τρόπος που θα δολώσουμε. Περνάμε το αγκίστρι μέσα απο το σώμα της σαρδέλας(ή άλλο ψαροδόλι) μέχρι το μισό να βγεί απο την άλλη πλευρά και όχι μέσα από το μάτι ή το κεφάλι όπως κάνουν οι περισσότεροι casters. Ύστερα στερεόνουμε καλά το ψαροδόλι πάνω στο αγκίστρι με την χρήση ελαστικού νήματος. Τυλίγουμε με ελαστικό νήμα στην βάση του αγκιστριου και στην ουρα του ψαριού-ψαροδόλι μαζί με το παράμαλο. Εάν γυρίσουμε το ψαροδόλι ''μέσα-έξω'' τότε θα χρειαστεί περισσότερο ελαστικό νήμα, κάτι όμως που δεν το συνιστώ καθώς το δόλωμα παύει να χαρακτηρίζεται απο διακριτικότητα και αντοχή. Ο τρόπος δολώματος ''μέσα-έξω'' χρησιμοποιείται κυρίως στο πολυάγκιστρο. Σε περίπτωση που θέλουμε να ψαρέψουμε λίγο πάνω από τον βυθό μπορούμε να κάνουμε μια τομή κάτω από το ψαροδόλι και να τοποθετήσουμε μέσα ένα μακρόστενο κομμάτι float, ώστε να σηκώνεται το δόλωμα από τον βυθό. Κάτι τέτοιο όμως θα περιορίσει αρκετά τις βολές μας καθώς υπάρχει κίνδυνος κατά την διάρκεια μιας μεγάλης βολής το δόλωμα να φύγει από τη θέση του και να προδώσει την αρματωσιά μας. Πολλές φορές έχω δει συναδέλφους να χρησιμοποιούν απλό διπλάρι με δόλωμα σαρδελομάνα. Πιστεύω όμως ότι το απλό μονάγκιστρο που περιέγραψα παραπάνω με δόλωμα ολόκληρο ψαροδόλι θα λειτουργήσει πολύ καλύτερα.

Αφού δολώσουμε τις αρματωσιές και τις ρίξουμε στο νερό τοποθετούμε τα καλάμια μας όρθια πάνω στη βάση αφήνωντας τα φρένα ελαφρώς λυμένα. Το γοφάρι είναι ένα πελαγίσιο ψάρι με πολύ δυνατό τσίμπημα και αντίσταση, οπότε είναι πολύ πιθανόν να καρφωθεί από μόνο του. Για ασφάλεια όμως καλό είναι να το καρφώσουμε και εμείς οι ίδιοι. Αμέσως μετά αναλαμβάνει ο δυνατός μηχανισμός του καλαμιού να το τραβήξει έξω. Προσωπικά πιστεύω ότι ένα καλάμι υψηλής πυκνότητας carbon σε συνεργασία με μια ελαστική μάνα θα μας εξασφαλίσει τις μέγιστες αποδόσεις στο ψάρεμα του γοφαριού με την τεχνική του beach ledgering.

Γοφάρι.

Το Γοφάρι ή λουφάρι είναι η κοινή ονομασία του ψαριού που το επίσημο όνομά του είναι Πωματόμος η χορεύτρια (λατ:, Pomatomus saltatrix)Λιχία η Αμία ή Τεμνόδος ο πηδηκτής. Συγγενεύει με το σαβρίδι και το μαγιάτικο.

Είναι ένα μεγάλο ψάρι που ζει στην ανατολική Μεσόγειο. Το μήκος του φθάνει και τα 2 μέτρα και το βάρος του τα 50 κιλά. Το σώμα του είναι πλακωτό και μακρουλό, έχει χρώμα μολυβί και γαλαζοπράσινη ράχη, ασημόλευκη κοιλιά και με μια χαρακτηριστική έντονα μαύρη γραμμή από το κεφάλι μέχρι την ουρά, που σημειωτέον σβήνει μόλις ψοφήσει το ψάρι. Μπροστά από το ραχιαίο πτερύγιο φέρει 6 αγκάθια. Το στόμα του φθάνει μεχρι πίσω από τα μάτια του. Το κεφάλι του φθάνει το 1/3 του σώματός του.

Είναι αδηφάγο ψάρι και ζει μακρυά από τις εκβολές ποταμού, συνηθέστερα στο πέλαγος. Στις ακτές πλησιάζει την Άνοιξη. Έχει πολύ ισχυρά δόντιαπου κόβουν ακόμα και σύρμα. Κυριολεκτικά αποδεκατίζει τα κοπάδια μικρών ψαριών. Το κρέας του θεωρείται από ένα συγκεκριμένο ποσοστό ατόμων ότι είναι "νόστιμο" για κατανάλωση.

• Η αλιεία του γοφαριού στις ελληνικές θάλασσες, από στατιστική άποψη, παρακολουθείται. Συγκεκριμένα το 2001 αλιεύθηκαν 511 τόνοι, το 2002512 τόνοι και το 2003 291 τόνοι.

Ψάρεμα Βλάχου.

ΒΛΑΧΟΣ

Ο βλάχος είναι ένα ψάρι που ζει στον πάτο της θάλασσας γι αυτό ανήκει και στα βυθόψαρα.Είναι συγγενικό ψάρι με τον ροφό.Πιάνεται δύσκολα γιατί είναι πονηρό και δυνατό ψάρι.




ΜΗΚΟΣ Το μήκος του βλάχου μπορεί να φτάσει πάνω από 1,5 μ.
ΒΑΡΟΣ Και το βάρος του μέχρι και τα 60 κ.
ΟΝΟΜΑΣΙΕΣ Το επιστημονικό του όνομα είναι polyprion americanum.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ Ο βλάχος έχει πολλές ομοιότητες με τον ροφό και τη σφυρίδα.Μεγάλο στόμα και κεφάλι.Δεμένο σώμα και δυνατή ουρά.Το χρώμα του βλάχου μοιάζει με του πελαγίσιου ροφού μόνο που είναι πιο σταχτί προς το κίτρινο χωρίς τις έντονες κουκκίδες του ροφού.Επίσης ορισμένες φορές έχουν ένα ομοιόμορφο καφετί χρώμα.Το κάτω σαγόνι του είναι μεγαλύτερο από το επάνω και έχει χοντρά χίλια και κοφτερά δόντια.
ΠΕΡΙΟΧΕΣ & ΕΠΟΧΗ Ο βλάχος ζει σε στην αμμόλασπη του πελάγους , μακριά από την ακτή σε κρύα νερά.
ΤΡΟΠΟΙ ΨΑΡΕΜΑΤΟΣ Τον βλάχο τον ψαρεύουν (εκτός από τις μηχανότρατες και το ψαροντούφεκο) με χοντρό παραγάδι, χοντρή καθετή και ζόκα και συρτή βυθού.
ΔΟΛΩΜΑ Τα φυσικά δολώματα που προτιμάει ο βλάχος είναι η σαρδέλα, ο γαύρος, η σουπιά, το καλαμάρι και το χταπόδι.Από τεχνητά υπάρχουν αρκετά ψαράκια και κουταλάκια τα οποία με ένα μολύβι μπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε για την συρτή.

Βλάχος.

ο ψάρι Βλάχος που λέγεται και πίγκα θεωρείται πρωτοξάδελφος του ροφού, της σφυρίδας και της στήρας αφού ανήκει στην ίδια οικογένεια τωνσερανιδών. Το επίσημο όνομά του είναι "Polyprion americanum" (Πολυπρίων ο αμερικανός) ή "επινέφελος γίγας" αν και σε πολλά συγγράμματα υπάρχει σύγχυση με τον ροφό σαν να αγνοείται ο βλάχος.

Το μήκος του φθάνει το 1,5 μέτρο και το βάρος του τα 50 κιλά (στις ελληνικές θάλασσες φθάνει τα 30 κιλά).Το χρώμα του είναι καφέ ομοιόμορφο ή γκριζωπό με σκόρπιες βούλες κιτρινωπές που στα μικρότερης ηλικίας είναι πυκνότερες. Γενικά το σώμα του χαρακτηρίζεται χονδρό, με το κεφάλι να αποτελεί το 1/3 του μήκους του. Τα μάτια του είναι κοντά στη κορυφή του κεφαλιού και το στόμα του με το κάτω σαγόνι να προεξέχει. Τα χείλη του είναι παχειά και φέρει δόντια κοφτερά σε διπλή σειρά. Τα βραχιακά επικαλύμματά του φθάνουν πολύ πίσω από τα μάτια του. Τα λέπια του είναι πάμπολα σε σχήμα κτενοειδές. Το ραχιαίο πτερύγιο είναι μακρύ με σκληρές αγκαθωτές ακτίνες που καταλήγουν πίσω σε στρογγυλεμένες μαλακές. Το εδρικό πτερύγιο φέρει δύο σκληρές ακτίνες άνισες ενώ η ουρά του σχεδόν στρογγυλεύει.

Ο Βλάχος, σε αντίθεση με τον ροφό που είναι πετρόψαρο, ζει μοναχικό μεν αλλά σε αμμώδεις βυθούς είναι δηλαδή βυθόψαρο και σαρκοφάγο. Οι μικρότεροι κινούνται κοπαδιαστά και φθάνουν μέχρι την επιφάνεια. Οι βλάχοι όπως και όλα τα ψάρια της οικογένειας των σερανιδών θεωρούνται από κάποιους ερευνητές ως ερμαφρόδιτα, δηλαδή συμβαίνει ν΄ αυτογονιμοποιούνται και τα αυγά τους να πλέουν στην επιφάνεια.

Αλιεία

Οι βλάχοι αλιεύονται κυρίως με τράτα, με χοντρό παραγάδι, ειδικά το καλοκαίρι, καθώς και με κιούρτους και καθετές. Το κρέας τους είναι πιο νόστιμο από του ροφού.

• Η αλιεία του βλάχου στις ελληνικές θάλασσες, στατιστικά, παρακολουθείται. Συγκεκριμένα: το 2001 αλιεύθηκαν 79,3 τόνοι, το 2002 152,3 τόνοι και το 2003 155,4 τόνοι.

Αετός.

Ανάμεσα στα ψάρια των ελληνικών θαλασσών περιλαμβάνεται και ο αετός, το επίσημο όνομα του οποίου είναι "Μυλιοβάτις ο αετός" (Myliobatis aquila). Είναι μεγάλο σαλάχι που ανήκει στην οικογένεια των Μυλιοβατιδών (Myliobatidae).

Το μήκος του σώματός του φθάνει το 1,5 μέτρο και η ουρά του τα 80 εκατοστά. Έχει χρώμα γκρίζο λαδί, άλλοτε κοκκινωπό με ασπροκίτρινη κοιλιά. Το κεφάλι του πεπλατυσμένο στρογγυλεύει σαν πέταλο και προεξέχει με τα μάτια του στα πλάγια να προβάλουν πολύ, σαν του βάτραχου. Τα θωρακικά του πτερύγια έχουν χαρακτηριστικό τριγωνικό σχήμα, μυτερά στις άκρες, σαν τις φτερούγες των πουλιών. Η ουρά του είναι λεπτή και απολήγει σαν μαστίγιο στη βάση της οποίας φέρεται ενίοτε και δεύτερο κεντρί αγκαθωτό, ιοβόλο, ως συνέχεια ραχιαίου πτερυγίου. Στο στόμα του φέρει πλατείς οδόντες που μοιάζουν με λιθόστρωτο με τα οποία πολτοποιεί τη τροφή του.

Ζει σε αμμώδη βυθό, βούρκο ή λάσπη και τροφή του είναι όστρακα, κυρίως στρείδια αλλά και μικρά ψάρια. Πολλές φορές στο κυνήγι της τροφής του ή και καταδιωκόμενο εξέρχεται με ορμή έξω από το νερό όπου μετά από μια θεαματική τροχιά ξαναπέφτει στη θάλασσα. Τη μεγάλη του ταχύτητα οφείλει στη κυματική διαγωγή των ισχυρών πτερύγων του που θυμίζει κίνηση πέπλων.

Ο θηλυκός αετός γεννά ζωντανά ένα - δύο μικρά.

Στις ελληνικές θάλασσες υπάρχουν αρκετά είδη του που διαφέρουν περισσότερο στο χρώμα. Το κρέας τους δεν έχει ιδιαίτερη γευστική αξία και γι΄ αυτό σπάνια παρουσιάζεται στις ψαραγορές.

Συγγενικότερο είδος του μυλιοβάτη αετού είναι η "χελιδόνα" επίσημα καλούμενη "πτερομυλαίος ο βοοειδής".

• Από στατιστικής άποψης η αλιεία του αετού λόγω σπανιότητας δεν παρακολουθείται.

Λαογραφία

-"Έχει φτερά αρπαχτικού, ουρά φιδιού, κεφάλι βατράχου και φωνή βοδιού! Τι είναι;

Ψάρεμα Σουπιάς.

Το ψάρεμα της σουπιάς από το σκάφος παίρνει μια άλλη διάσταση, όταν βρισκόμαστε στην κατάλληλη εποχή, υπάρχει ο κατάλληλος καιρός ,και τα πονηρά αυτά κεφαλόποδα έχουν τα κέφια τους.

Με την χρήση της κατάλληλης καλαμαριέρας και της ανάλογης αρματωσιάς, μπορούμε να κάνουμε πολύ αποδοτικά ψαρέματα και να ζήσουμε ξεχωριστές εμπειρίες.

Η σουπιά ψαρεύεται από το σκάφος , αλλά και από την ακτή, από τους μήνες Μάιο έως και το τέλος Νοεμβρίου. Και τους άλλους μήνες μπορούμε να τις ψαρέψουμε, αλλά ο αριθμός τους είναι πολύ πιο περιορισμένος.

Η σουπιά είναι ένα από τα πιο κοινά κεφαλόποδα της Ελλάδας και απαντάται σε μικτούς κυρίως βυθούς με αρκετή λάσπη και άμμο. Μπορούμε να την αναζητήσουμε σε λιμάνια, σε αμμώδεις παραλίες, σε κλειστούς κόλπους, αλλά σε μεγάλους αριθμούς θα την βρούμε σε μέρη όπου χύνεται στην θάλασσα γλυκό νερό.

Η σουπιά βρίσκεται σε αυτούς τους βυθούς πρώτα για να γεννήσει τα αυγά της, αλλά και για να τραφεί όλο το διάστημα της αναπαραγωγής.

Το διαιτολόγιό της αποτελείται κυρίως από μικρές γαρίδες, ψαράκια, καβούρια, και σκαρτσίνια. Άρα είναι λογικό οι καλαμαριέρες που θα χρησιμοποιήσουμε, να παρομοιάζουνε τα φυσικά της θηράματα, τις γαρίδες και τα ψαράκια που κυνηγά καθημερινά.

Η ΤΕΧΝΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΨΑΡΕΜΑ ΤΗΣ ΣΟΥΠΙΑΣ

Το ψάρεμα της σουπιάς ξεκινά νωρίς το πρωί , με το πρώτο χάραμα. Οι καλύτερες συνθήκες είναι η μπουνάτσα, ή ένα πολύ ελαφρό σουέλ. Το σουέλ , ή ρεστία, εαν είναι σιγανή, δημιουργεί ένα αργό και σταθερό ρεύμα, που μπορεί να κάνει τις καλαμαριέρες μας να σέρνονται αργά στο βυθό, προσελκύοντας τις σουπιές.

Το ψάρεμά της από το σκάφος είναι εύκολο, και ο εξοπλισμός που απαιτείται είναι μια μεγάλη γκάμα από καλαμαριέρες, μικρά μολύβια για το βύθισμά τους, και ένα καλάμι τύπου spinning με μαλακή μύτη ή ένα καθαρόαιμο eging ,για κάποιες ιδιαίτερες συνθήκες που θα αναλύσουμε στην συνέχεια.

Για να ψαρέψουμε την σουπιά φτιάχνουμε συνήθως μια αρματωσιά με δύο παράμαλα, ένα κοντό πάνω και ένα μακρύτερο κάτω, όπου μπαίνουνε οι καλαμαριέρες ,και ένα μολύβι με στριφτάρι για να σέρνονται με ασφάλεια κάτω στον βυθό.

Οι σουπιές είναι κεφαλόποδα που κυνηγούνε κάτω στον βυθό, όποτε θέλουμε δύο καλαμαριέρες να σέρνονται εντελώς χαμηλά, για να ελπίζουμε σε μια γρήγορη σύλληψη. Προτιμάται στο κάτω παράμαλο να βάζουμε μια κανονική καλμαριέρα, και στο πάνω μια μικρή ή μια σιλικονούχα.

Τα παράμαλα καλό θα είναι να είναι αόρατα fluorocarbon σε διαμέτρους από 0,25-0,30 χιλιοστά και η μάνα από 0,28-0,35 χιλιοστά.

Τα παράμαλα για να αποφύγουμε τα ανεπιθύμητα μπερδέματα, είναι φιλoσοφίας joint, δηλαδή περιστρέφονται ελεύθερα πάνω στην μάνα με στριφτάρια, ανάμεσα από δύο χάντρες.

Στο τέλος κάθε παραμάλου δένουμε μια παραμάνα για να αλλάζουμε γρήγορα τις καλαμαριέρες , ώστε να δούμε τις προτιμήσεις των σουπιών, σε καθημερινή βάση.

Πολύ χρήσιμη είναι επίσης και η διάφανη χάντρα -σταυρός, που επιτρέπει ελεύθερη κίνηση του παράμαλου και προσφέρει αορατότητα στην αρματωσιά μας.

Το ψάρεμα της σουπιάς στηρίζεται στα κυνηγητικά της ένστικτά, όταν ένα ψαράκι ή μια γαρίδα περάσει από δίπλα της από κοντινή απόσταση με αργό ρυθμό ή διακοπτόμενες κινήσεις, αυτή θα πάει να το αρπάξει με τα πλοκάμια της.

Κάθε ψαράς μέσα στην βάρκα μπορεί να ψαρεύει με δύο ή και τρία καρούλια αρματωμένα με καλαμαριέρες, εφόσον τα ρεύματα δεν είναι απαγορευτικά.

Αυτά γίνονται κυρίως στα παραδοσιακά ψαρέματα σουπιάς. Oταν χρησιμοποιούμε το καλάμι eging, το κρατάμε συνεχώς στο χέρι, ώστε να εκτελούμε συνεχή τινάγματα, να προσδίνουμε κίνηση στις καλαμαριέρες και να προσελκύουμε τις σουπιές.

Το ψάρεμα γίνεται κατά κύριο τρόπο με αρόδο και με σβησμένη μηχανή, όταν υπάρχει σιγανό ρεύμα, το οποίο μπορεί να μας σέρνει τις καλαμαριέρες με σιγανή ταχύτητα κάτω στον βυθό. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα κάνουμε απότομα τραβήγματα με το καλάμι eging, για να διαπιστώσουμε εάν υπάρχει κολλημένη κάποια σουπιά πάνω στην καλαμαριέρα μας.

Εάν ψαρεύουμε με ένα καρούλι ή με οποιοδήποτε άλλο καλάμι, μπορούμε να κάνουμε συνεχόμενες κινήσεις stop and go , ή μικρά τινάγματα , για να ερεθίσουμε επιπλέον τις σουπιές. Η σουπιά μόλις δει την κίνηση της καλαμαριέρας θα πάει και θα την αρπάξει με τα πλοκάμια της.

Εάν πεινάει δεν την αφήνει με τίποτα! Εμείς μόλις νιώσουμε την καλαμαριέρα μας να βαραίνει από το βάρος της σουπιάς, θα κάνουμε ένα απότομο κάρφωμα, έτσι ώστε να την καρφώσουμε με τις βελόνες της καλαμαριέρας. Στην συνέχεια με σταθερές συνεχόμενες κινήσεις ανεβάζουμε την σουπιά στο σκάφος.

Τα κοινά μυστικά είναι να προσέξουμε να μην σταματήσουμε την κίνηση του ανεβάσματος (να είναι συνεχόμενη) της σουπιάς, για να μην ξεφύγει από τις βελόνες της καλαμαριέρας ( μην ξεχνάτε ότι δεν έχουν αρπάδια!) , να μην τραβήξουμε δυνατά και σχιστούνε τα πλοκάμια της, και ίσως το πιο σημαντικό να την γυρίσουμε αμέσως μέσα στον κουβά και να μην στοχεύσουμε κανέναν διπλανό μας, γιατί η σουπιά πετάει πάρα πολύ μελάνι και θα μας κάνει κυριολεκτικά άχρηστους!

Δεν χρειάζεται να σας πω ότι ένας κουβάς με νερό μέσα στο σκάφος για να βάζουμε τις σουπιές είναι απαραίτητος.

Στην προσπάθειά μας να δώσουμε κίνηση στην καλαμαριέρα μας, μπορεί να την σύρουμε μέσα σε περιοχές με χόρτα και φύκια. Τότε θα νιώσουμε σαν κάτι να γαντζώνει πάνω στην καλαμαριέρα και να δυσκολεύει την κίνησή της.

Θα πρέπει να ελέγχουμε συχνά το τεχνητό μας να μην πιάσει χόρτα στα αρπάδια του, γιατί δύσκολα θα πάρουμε σουπιά έτσι. Οι σουπιές δεν πρόκειται να αρπάξουνε ποτέ ένα ψαράκι που σέρνει χόρτα πίσω στην ουρά του...

Μετά το πιάσιμο της σουπιάς, ελέγχουμε να μην υπάρχει μελάνι πάνω στην καλαμαριέρα, να μην υπάρχει κάποιο κομμάτι από πλοκάμι πάνω στις βελόνες της καλαμαριέρας, γιατί είναι πολύ δύσκολο να πιαστεί άλλη.

Οι σουπιές βλέπουνε το μελάνι και το κομμένο πλοκάμι σαν κίνδυνο και δεν χτυπάνε. Εαν υπάρχει μελάνι πάνω στην καλαμαριέρα, την πλένουμε αμέσως στην θάλασσα για να καθαρίσει.

ΟΙ ΚΑΛΑΜΑΡΙΕΡΕΣ

Για να ψαρέψουμε σουπιές θα χρειαστούμε μια μεγάλη γκάμα από καλαμαριέρες, γιατί τα γούστα τους μπορούνε να αλλάξουνε πολλές φορές κατά την διάρκεια ενός ημερήσιου ψαρέματος. Αυτό εξαρτάται κυρίως από την φωτεινότητα του ήλιου, την διαύγεια των νερών και τα ψάρια που κυνηγούνε συνήθως οι σουπιές.

Τις σκοτεινές ώρες της ημέρας χτυπάνε πιο πολύ σε έντονα χρώματα, τις φωτεινές σε πιο ανοιχτά χρώματα ή σε σκούρα.

Τα κύρια σχήματα είναι τα «γουρουνάκια» και οι «γαρίδες» με βάρος στο κάτω μέρος τους. Σε κάθε περίπτωση αλλάζουμε συχνά τις καλαμαριέρες και διαπιστώνουμε τις προτιμήσεις τους.

Θα υπάρξουνε σίγουρα και οι περιπτώσεις που θα χτυπήσουνε σε κάποιο άσχετο χρώμα, γιατί αυτό τους κέντρισε το ενδιαφέρον την δεδομένη στιγμή.

Καλό είναι η κάθε καλαμαριέρα να απέχει απόσταση 50-60 εκατοστά η μία από την άλλη.

Οι περισσότερες συλλήψεις από σουπιές στατιστικά θα γίνουνε στην κάτω καλαμαριέρα της αρματωσιάς . Υπάρχει και η περίπτωση να κυνηγάνε και στα μεσόνερα εάν υπάρχει θερμοκλινές στην περιοχή.

Τότε θα παίρνουμε σουπιές και στις δύο καλαμαριέρες. Η στιγμή που θα τραβάμε δύο σουπιές στην αρματωσιά μας, είναι από τις πιο όμορφες στο ψάρεμα, διότι το καλάμι έρχεται στα όριά του!!!

ΟΤΑΝ ΤΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΣΤΑΜΑΤΑΝΕ

Υπάρχει συχνά η περίπτωση τα ρεύματα κατά την διάρκεια της ημέρας να σταματήσουνε και το ψάρεμα αρόδο να πάψει να αποδίδει. Σε αυτή την περίπτωση οι καλαμαριέρες σταματάνε να σέρνονται και οι σουπιές δεν τις χτυπάνε.

Τότε θα χρησιμοποιήσουμε το καλάμι μας, θα δέσουμε μια καλαμαριέρα μα αρματωσιά παρόμοια με το μολύβι φύλακα της συρτής και θα συνεχίσουμε το ψάρεμά μας. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο αποδοτικό είναι το συγκεκριμένο ψάρεμα, με μάνα λεπτό νήμα και ένα παράμαλο fluorocarbon!

Δική μου επιλογή είναι να χρησιμοποιώ ένα καλάμι eging  που έχει μαλακή μύτη και μπορώ να δώσω οποιαδήποτε κίνηση στην καλαμαριέρα μου. Είναι από τις πιο αποδοτικές τεχνικές –στην ουσία είναι eging από το σκάφος-και μπορεί να μας χαρίσει απίστευτες συγκινήσεις και εμπειρίες.

ΤΟ ΨΑΡΕΜΑ ΤΗΣ ΣΟΥΠΙΑΣ ΣΤΟΝ ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ ΚΟΛΠΟ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΑΓΙΚΑ ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ

Ο Αμβρακικός κόλπος είναι μια θάλασσα που καταλήγει μεγάλος όγκος γλυκού νερού από τον ποταμό Άραχθο, έχει πολλές λιμνοθάλασσες, και γενικά είναι ένας από τους τελευταίους παραδείσους για το ψάρεμα της σουπιάς.

Από το τέλος του μήνα Μάιου μέχρι και το τέλος του φθινοπώρου το ψάρεμα της σουπιάς είναι πολύ αποδοτικό και μπορούνε να αλιευτούνε μεγάλοι αριθμοί σουπιάς. Γίνεται όμως μεγάλη υπεραλίευση και εάν δεν προσέξουνε οι αρχές και οι κρατικοί φορείς, θα μιλάμε πάλι για μια οικολογική καταστροφή.

Να τονίσω ότι οι επιβαίνοντες σε σκάφος για οποιοδήποτε ψάρεμα θα πρέπει όλοι απαραιτήτως (ακόμα και αυτοί που δεν ψαρεύουνε) να έχουνε αλιευτικές άδειες, όπως και άδεια για το σκάφος. Επίσης το επιτρεπτό όριο για τα κεφαλόποδα είναι 5 κιλά το άτομο και ανεξαρτήτως αριθμού ατόμων δεν μπορεί να υπερβεί συνολικά τα 15 κιλά! Ο νόμος είναι σαφής-

«Το ψάρεμα ψαριών και κεφαλόποδων από τους ερασιτέχνες (χταπόδια, καλαμάρια, σουπιές, μοσχιοί κ.λπ.) συνολικού βάρους μέχρι 5 κιλών το εικοσιτετράωρο, για κάθε ψαρά και πάντα σύμφωνα με τα επιτρεπόμενα ελάχιστα μεγέθη που ισχύουν κάθε φορά (π.χ. ελάχιστο επιτρεπόμενο βάρος χταποδιού 500 γρ.κτλ)»

Φέτος, όπως και τις περισσότερες χρονιές, έγιναν πάλι τα χειρότερα. Υπήρχε μεγάλος αριθμός από σουπιές και έτσι όποιος είχε βάρκα και κουβά, έμπαινε απροκάλυπτα μέσα στον Αμβρακικό κόλπο για ψάρεμα.

Εκατοντάδες βάρκες χωρίς άδειες, «ψαράδες» χωρίς άδειες, άδειαζαν καθημερινά την θάλασσα από 40-50 κιλά σουπιές, και στην συνέχεια γέμιζαν τα αγροτικά και έκαναν βόλτες σε όλα τα χωριά, πουλώντας σουπιές με 5 ευρώ το κιλό!!!

Να τονίσω ότι έλεγχοι από λιμεναρχείο δεν γινόταν μέσα στην θάλασσα, ούτε στην ξηρά, οι επιτήδειοι αλώνιζαν και δεν υπήρχε έλεγχος πουθενά. Όταν καταγγείλαμε και τις βάρκες χωρίς άδεια αλλά και το πλιάτσικο της παράνομης αγοραπωλησίας , βρήκαμε την γνωστή αδιαφορία του κράτους!

Ας προσέξουνε λίγο οι αρμόδιοι , γιατί ο Αμβρακικός είναι στα όριά του, και πολύ φοβάμαι ότι εάν δεν παρθούνε μέτρα θα μιλάμε πάλι για οικολογικές καταστροφές, την στιγμή που οι υγροβιότοποί του έχουνε σπάνια είδη ψαριών, πουλιών , θηλαστικών και προστατεύονται από την διεθνή συνθήκη Ραμσάρ.

Θα πρέπει τέλος να τονίσω ότι στο ψάρεμα της φωτογράφισης που πραγματοποιήσαμε για τις ανάγκες του άρθρου , αλιεύσαμε για 3 επιβαίνοντα άτομα , με τρεις συνολικά άδειες ψαρέματος, 66 σουπιές, βάρους 8 κιλών.

Το αλιεύσαμε θέλω να τονίσω , δεν σημαίνει επίσης ότι και κρατήσαμε. Οι σουπιές που παρέμειναν μέσα στο σκάφος ήταν 37 στον αριθμό,με μέσο βάρος από 200-400 γραμμάρια, ενώ πιάσαμε και μία που ξεπερνούσε το μισό κιλό!

Το να κρατάς το νόμιμο και ηθικό ψαρευτικό μερίδιο είναι πράξη ευθύνης και ψαρευτικής παιδείας. Οσο για τα μικρότερα μεγέθη σουπιάς που αλιεύτηκαν, αυτές πήραν το δρόμο της επιστροφής προς την θάλασσα, γιατί ήταν πολύ μικρές σουπιές, κάτω των επιτρεπόμενων "νόμιμων" ορίων.

Επίσης τις σουπιές τις οποίες σκοπεύσαμε να κρατήσουμε, τις θανατώσαμε άμεσα με το ειδικό καρφί της yamashita, χωρίς να τις ταλαιπωρήσουμε και να γεμίσουμε όλη την βάρκα με μελάνια. Σε κάθε θήραμα αξίζει ο σεβασμός, και αυτό είναι ένα μεγάλο ζητούμενο στο ψάρεμα γενικότερα.

Σουπιά.

Η σουπιά (επιστημονική ονομασία sepia, ελλ. σηπία) είναι γένος μαλακίων της τάξης των Σηπιιδών Sepiida ομοταξίας των κεφαλοπόδων. Ανήκει στην τάξη των Δεκαπόδων και απαντάται στις εύκρατες και ζεστές θάλασσες. Η κύρια τροφή της είναι μικρά ψάρια αλλά και γαρίδες. Ζει σε βάθος μέχρι 100 μέτρα και αποτελεί εύγευστο μεζέ. Αλιεύεται με δίχτυα, καμάκι και με ξυλοσουπιά. Εκτός από το κρέας της, το όστρακό της χρησιμοποιείται στη χρυσοχοΐα ως καλούπι, για τη λείανση των μετάλλων πριν ελαιοχρωματιστούν και (σε σκόνη) για την παραγωγή οδοντόκρεμας. Το πλέον γνωστό είδος είναι η σηπία η φαρμακευτική.

Περιγραφή

Έχει σώμα ωοειδές , που περιβάλλεται από έναν μανδύα. Στο κεφάλι της έχει δύο μεγάλα μάτια σε πλευρική θέση και στο εμπρόσθιο τμήμα του κεφαλιού φέρει δέκα πλοκάμια, από τα οποία τα οκτώ έχουν μέσα τους μυζητικά νήματα και είναι μικρότερα από τα άλλα δύο. Τα μεγαλύτερα πλοκάμια συντελούν στη σύλληψη της λείας και έχουν σχήμα ροπάλου. Όταν βρίσκονται σε κατάσταση ηρεμίας παραμένουν σε συστολή, σε αντίθεση με την αστραπιαία κίνηση που κάνουν όταν έρχεται κάποια λεία, την οποία αρπάζουν. Στο στόμα φέρει ισχυρά κεράτινα σαγόνια, που σχηματίζουν ένα είδος ράμφους και ένα εξόγκωμα με σειρές οδοντώσεων από χιτίνη. Επίσης, το σώμα της παρουσιάζει δύο μικρά ελάσματα, που λέγονται πτερύγια και με αυτά μετακινείται το μαλάκιο. Ο κοιλιακός σάκος καταλήγει σε έναν αγωγό που έχει κωνικό σχήμα και βρίσκεται στο πίσω μέρος της κοιλιάς. Ο τελευταίος κατευθύνεται προς τα μπρος και βοηθά στο να εκσφενδονίζει η σουπιά το μελάνι της προς την επιθυμητή κατεύθυνση. Στον κωνικό αγωγό καταλήγουν οι εκκρίσεις από το μελανηφόρο αδένα και τα απορρίμματα του μεταβολισμού. Κάτω από το δέρμα της ράχης η σουπιά έχει το λεγόμενο σουπιοκόκαλο, όπως ονομάζεται το όστρακο του κεφαλοπόδου. Το όστρακο αυτό έχει ασβεστολιθική σύσταση και συγκρατεί ολόκληρο το σώμα, χάρη στο ωοειδές του σχήμα. Επίσης, έχει πόρους γεμάτους οξυγόνο.

Αναπνευστικό και κυκλοφορικό σύστημα

Οι σουπιές έχουν δύο βράγχια στην κοιλότητα του μανδύα τους. Με αυτά αναπνέουν. Η καρδιά τους έχει δύο κόλπους , όπου καταλήγουν τα αγγεία που προέρχονται από τα βράγχια, και μία κοιλία. Από την τελευταία διακλαδίζονται η εμπρόσθια και η οπίσθια αορτή.

Αναπαραγωγή

Γεννούν αυγά που έχουν σφαιρικό σχήμα,τα οποία αποθέτουν σε διάφορα υπολείμματα φυτών. Η διαδικασία της εναπόθεσης γίνεται σε ομάδες.

Άμυνα

Οι σουπιές διαθέτουν την ικανότητα να αλλάζουν το χρώμα τους ανάλογα με τις συνθήκες του περιβάλλοντος. Αυτό το πετυχαίνουν με τη συστολή ή διαστολή των χρωματοφόρων αδένων, που διαθέτουν στο μανδύα τους.Επίσης μπορούν να προστατευθούν εκκρίνοντας μελάνι όταν κινδυνεύουν.

Ψάρεμα Χταποδιού.

Πρόκειται για μαλάκιο κεφαλόποδο και ανήκει στην οικογένεια των οκτωποδιδών. Αν και πολλοί λένε ότι είναι το πιο χαζό ζωντανό του βυθού, εντούτοις είναι από τα εξυπνότερα ζωντανά της θάλασσας και το ευφυέστερο από τα ασπόνδυλα. Αυτό οφείλεται στον μεγάλο εγκέφαλο που έχει, συγκριτικά με το σώμα του, και στις εκπληκτικές ικανότητες που αναπτύσσει όταν κυνηγάει για να φάει ή όταν το κυνηγούν για το φάνε. Ζει στο βυθό κάτω από πέτρες όπου φτιάχνει και το θαλάμι του. Επίσης το θαλάμι του μπορεί να είναι και διάφορα δοχεία ξεχασμένα στο βυθό.

Ψαρεύεται δε με πολλούς τρόπους, είτε από σκάφος είτε από στεριά. Μπορούμε επίσης να εντοπίσουμε το θαλάμι του και εύκολα να το δελεάσουμε και να το πιάσουμε.

Πολλοί ερασιτέχνες ψαροτουφεκάδες, όμως, δεν σέβονται και προσπαθούν με διάφορους ανορθόδοξους τρόπους να ξεφωλιάσουν χταπόδια, χρησιμοποιώντας διάφορα χημικά, όπως χαλαζία ή ναφθαλίνες. Με αυτόν τον τρόπο όμως καταστρέφουν το θαλάμι και έτσι το χταπόδι δεν ξαναγυρνάει στο ίδιο θαλάμι.

Τα χταπόδια της Μεσογείου εμφανίζονται κυρίως το μήνα Σεπτέμβριο οπότε αυτά γιαλώνουν και έτσι οι πιθανότητες να πιάσουμε πολλά είναι μεγάλες. Σε πολύ μικρά βάθη μπορούμε να πιάσουμε και μεγάλα, από 5 κιλά και άνω.  Αυτό κρατάει όλους τους χειμωνιάτικους μήνες. Τα καλοκαίρια θα τα αναζητήσουμε σε πολύ μεγάλα βάθη.

Ο πιο δημοφιλής τρόπος για την αρπαγή των χταποδιών είναι με τη σαλαγκιά από βάρκα (Σχήμα 1). Κύριο όπλο είναι το άσπρο πανί ή καλύτερα η άσπρη σακούλα. Τη σακούλα θα την κόψουμε λωρίδες και θα την κρεμάσουμε πάνω από τη σαλαγκιά. Με το ανεβοκατέβασμα που κάνουμε, αυτή προσελκύει το χταπόδι το οποίο ορμάει και πιάνεται πάνω σε αυτήν. Με αργές και σταθερές κινήσεις, χωρίς να αφήσουμε μπόσικα, το ανεβάζουμε στο σκάφος.

Τα υλικά που θα χρησιμοποιήσουμε είναι ένα καρούλι από πετονιά μεγάλης διαμέτρου, κατά προτίμηση 100 χιλιοστά, ώστε να μπορούμε να ανεβάζουμε μεγάλα, χωρίς να κόβονται τα χέρια μας. Μια ή δύο σαλαγκιές του εμπορίου που κατα προτίμηση να είναι άσπρου χρώματος. Αν δεν βρούμε, τότε με ένα spray μπορούμε εύκολα να την χρωματίσουμε. Αυτά είναι τα κύρια υλικά μας και μαζί με το άσπρο πανί ή την άσπρη σακούλα μπορούμε να πιάσουμε αρκετά. Οι ιδανικότερες συνθήκες για το ψάρεμά του είναι αυτές που έχουμε ως σύμμαχο ένα ελαφρύ αεράκι. Η βάρκα ή σκάφος αρόδου και έτσι όπως παρασύρεται από τον καιρό οι πιθανότητες για την αρπαγή τους είναι μεγάλη.

Το χταπόδι δύσκολα πεθαίνει, οπότε όταν το ανεβάσουμε στο σκάφος θα πρέπει προσεκτικά να του γυρίσουμε την κουκούλα ανάποδα, προσέχοντας μην φάμε δαγκωνιά.

Οι παλιοί λέγανε πως το χταπόδι για να μαγειρευτεί σωστά θα πρέπει να χτυπηθεί 40 φορές παρά μία, όσα δηλαδή τα μαστιγώματα του Χριστού. Μετά θα το τρίψουμε αρκετά, ώστε το κρέας του να ασπρίσει. Θα πρέπει δε οι πιο καινούριοι ερασιτέχνες να γνωρίζουν ότι στο σημείο που τρίβουν το χταπόδι, πιθανότατα σε κάποια βράχια, το ζουμί του προσελκύει σμέρνες και θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί.   

Κολπάδα (Σχήμα 4): είναι μια παραδοσιακή τεχνική ψαρέματος του χταποδιού και πολύ αποδοτική.

Εργαλεία: μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε νήμα ή πετονιά 90-100 χιλιοστών. Στο κάτω μέρος της πετονιάς ή του νήματος θα κάνουμε μια απλή θηλιά, όπου θα περάσουμε το βαρίδι μας, βάρους αναλόγως του βάθους. ( τουλάχιστο 200γρ ) Σε απόσταση από το βαρίδι 30 εκ. θα κρεμάσουμε ένα ψαράκι είτε με θηλιά (βλέπε σχήμα 2) είτε με τη βοήθεια λεπτού σύρματος. Το ψάρι μπορεί να είναι γύλος ή σπάρος. Στην περίπτωση που δεν έχουμε ψάρι, τότε μπορούμε εναλλακτικά να βάλουμε ένα πόδι κόκκορα ή κότας. Πρέπει να γνωρίζετε ότι και τα δύο είναι πολύ αποτελεσματικά για να ελκύσουν χταπόδι (βλέπε σχήμα 3). Σε απόσταση περίπου 20 εκ. από το ψάρι θα δέσουμε μια απλή μεγάλη σαλαγκιά χωρίς βαρίδι, χρησιμοποιώντας μικρό παράμαλλο (10 εκ.). Τέλος, ακριβώς πάνω από τη σαλαγκιά θα δέσουμε άσπρη σακούλα κομένη σε λωρίδες.

Με την κολπάδα ψαρεύουμε από το σκάφος και προσέχουμε πάντα όσο το δυνατό να αποφεύγουμε τα σκαλώματα. Καλό θα είναι να έχουμε μαζί μας εφεδρικές, σε περίπτωση που μας σκαλώσει η μία.

Ξύλινη χειροποίητη σαλαγκιά στην κολπάδα: πρόκειται για μια ιδιοκατασκευή σαλαγκιάς η οποία δείχνει να έχει πολύ καλά αποτελέσματα. Κύριο πλεονέκτημά της είναι ότι δεν σκαλώνει στο βυθό, αφού έχει σχεδόν θετική πλευστότητα (Βλέπε σχήμα).

Τα εργαλεία που θα χρησιμοποιήσουμε δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κομμάτι ξύλου από σκούπα (σκουπόξυλο) μήκους 8-10 εκατοστών. Θα χρειαστούμε επίσης 4 (τέσσερα) αγκίστρια μεγάλα, δυνατά, με τρύπα Νο.7/0  τουλάχιστον. Τέλος, θα χρειαστούμε πετονιά διαμέτρου τουλάχιστον 60 χιλιοστών, που θα τη χρησιμοποιήσουμε για τη φίμωση των αγκιστριών  Ξυλόβιδες και άγκιστρο.

Κατασκευή: Θα βιδώσουμε τα 4 αγκίστρια περιμετρικά του ξύλου, χρησιμοποιώντας κατάλληλες ξυλόβιδες, όπως βλέπετε στο σχήμα.

Ακολούθως, θα φιμώσουμε τα στελέχη των αγκιστριών μεταξύ τους σφιχτά, ώστε η σαλαγκιά μας να είναι ανθεκτική. Τέλος, στο πάνω μέρος του ξύλου θα τοποθετήσουμε ένα άγκιστρο που θα χρησιμοποιηθεί για το δέσιμο του παράμαλλου στη μάνα (βλέπε σχήμα).

Καλό θα είναι, αφού τελειώσουμε την κατασκευή, να τη χρωματίσουμε με άσπρο χρώμα, τουλάχιστο τρία χέρια. Σαλαγκιές φτιάχνουμε 2 (δύο), που θα τις δέσουμε επάνω στη μάνα με παράμαλλα 60 χιλιοστών και μήκους 15 εκατοστών. 

Βέβαια, υπάρχουν και πολλοί άλλοι τρόποι ψαρέματος, αλλά αυτά θα τα πούμε σε άλλο κεφάλαιο.