Ψάρεμα Γύλου.

Ο γύλος είναι ένα μικρόψαρο των θαλασσών μας που ζεί στον πάτο της θάλασσας.Ένα ψάρι που όσο όμορφο και ποικιλόμορφο είναι τόσο άνοστο κρέας έχει.Γι αυτό τον λόγο η μόνη χρήση του γύλου είναι να χρησιμοποιηθεί σαν δόλωμα.

ΜΗΚΟΣ Το συνηθισμένο μήκος του γύλου είναι 20 με 25 εκατοστά.
ΟΝΟΜΑΣΙΕΣ Το επιστημονικό του όνομα είναι κόρις ή ιούλις . Επίσης του έχουν δώσει ακόμα 2 ονόματα γιούλο και γυλάρι.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ Έχει στενόμακρο σώμα και μικρό στόμα με κάπως μυτερό ρύγχος. Το χρώμα του είναι καστανόμαυρο στη ράχη, στα πλευρά έχει μια πορτοκαλοκόκκινη γραμμή που τελειώνει στην ουρά.Το χρώμα της κοιλιάς του είναι γκριζόλευκο.
ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΚΑΙ ΕΠΟΧΗ Ο γύλος ζει σε βράχους πέτρες και φυκάδες σε ρηχά νερά.Ψαρεύεται όλο τον χρόνο.
ΤΡΟΠΟΙ ΨΑΡΕΜΑΤΟΣ Ψαρεύεται με πεταχτάρι, καλάμι, καθετή, δίχτυα,κοφινέλα και κιούρτους.
ΔΟΛΩΜΑ Πιάνεται με καλαμάρι,γαρίδα,σκουλήκι και ψαροδόλια.

Γύλος.

Ο γύλος (επιστημονικό όνομα Coris julis), γνωστός και ως ιλάρι, πουρπουριά, λεμοναριά και σπετσιάς, είναι πολύχρωμο ψάρι το οποίο ανήκει στην οικογένεια των λαβρίδων. Απαντά στη Μεσόγειο και στον βορειοανατολικό Ατλαντικό.

Εξωτερικά Χαρακτηριστικά

Ο γύλος είναι μικρό ψάρι, με ατρακτοειδές στενόμακρο σώμα, μικρά μάτια, μυτερό ρύγχος και με μυτερά πυκνά δόντια. Το χρώμα του γύλου είναι καστανόμαυρο ή πράσινο στη ράχη και λευκό στην κοιλιά. Επίσης, στα πλευρά του έχει μια πορτοκαλο-κόκκινη γραμμή που φτάνει έως την ουρά του. Το βάρος του, συνήθως, φτάνει τα 150 γραμμάρια. Το μήκος του φτάνει τα 20 με 25 εκατοστά.

Τόπος Διαβίωσης

Ο γύλος ζει στον πάτο της θάλασσας σε βραχώδεις και φυκώδεις περιοχές, σε βάθος από ένα μέχρι 60 μέτρα, αν και μόνο τα μεγάλα αρσενικά παραμένουν για αρκετή ώρα σε βαθιά νερά. Το χειμώνα τα ψάρια μετακινούνται σε βαθύτερα νερά.

Τροφή

Ο γύλος τρώει διάφορα μαλάκια και άλλα μικρότερα ψάρια, όπως και μικρές γαρίδες.

Ψάρεμα Γοφαριού.

 

 



Το γοφάρι είναι ένα δυνατό, πελαγίσιο ψάρι το οποίο έλκεται πάντα από ένα φρέσκο ψαροδόλι, γεγονός που το κάνει ένα απο τα συνηθέστερα θηράματα στην τεχνική του casting. Αν και παρακάτω θα αναφερθώ στο κυνήγι του γοφαριού μόνο με την τεχνική του beach ledgering, πρέπει να τονίσω ότι έχουμε περισσότερες πιθανότητες να πιάσουμε ένα γοφάρι με την τεχνική του surf casting.

Πρόκειται για ένα πολύ ξεκούραστο, ευχάριστο και σχετικά εύκολο ψάρεμα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα δούμε σίγουρα ψάρι πάνω στην αρματωσιά μας. Το γοφάρι έχει εξαιρετική όραση μέσα στο νερό και διακρίνει ακόμα και ακίνητα αντικείμενα. Το συγκεκριμένο ψάρεμα επικεντρόνεται στον βυθό και στα γοφάρια που κινούνται χαμηλά. Σαφώς ένα φρέσκο ματωμένο ψαροδόλι με κανένα απειλητικό σημάδι είναι το καταλληλότερο δόλωμα. Θα πρότεινα το ψαροδόλι να είναι σαρδέλα.

 

 

 

Ο εξοπλισμός που θα χρησιμοποιήσουμε θα είναι δύο ή περισσότερα καλάμια beach ledgering(80gr-100+gr casting weight με πολύ ευαίσθητες μύτες) και γρήγοροι δυνατοί μηχανισμοί. Ο αριθμός των καλαμιών αυξάνει τις πιθανότητες να εντοπίσουμε τις ζώνες που κινούνται οι γόφαροι σε μικρό χρονικό διάστημα. Εξασκώντας την τεχνική beach ledgering, μπορούμε να κυνηγήσουμε το γοφάρι στα λιμάνια ή στις παραλίες.

 

 

 

Η αρματωσιά που θα χρησιμοποιήσουμε θα είναι η απλή μονάγκιστρη με συρόμενο βαρίδιο εφαρμοσμένο πάνω σε sissy(στην κατηγορία ΑΡΜΑΤΩΣΙΕΣ-BEACH LEDGERING περιγράφω αναλυτικά την κατασκευή της συγκεκριμένης αρματωσιάς). Η μάνα πρέπει νάχει διάμετρο 0.30mm-0.35mm και μήκος 1m-1.5m. Το παράμαλο πρέπει να είναι fluorocarbon(αόρατη πετονιά), να έχει διάμετρο 0.30mm, μήκος το πολύ 1m και να είναι άριστης ποιότητας με μεγάλη αντοχή. Εδώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότο ένα μέρος του παράμαλου πριν το αγκίστρι πρέπει να είναι συρμάτινο καθώς το γοφάρι διαθέτει δόντια κοφτερά σαν ξυράφια σε σχήμα ισόπλευρου τριγώνου.. Στο εμπόριο κυκλοφορούν έτοιμα αγκίστρια με συρμάτινο παράμαλο. Το αγκίστρι πρέπει να είναι N.2.0-1.0 με ανοιχτή νούλα και καλό αιθέρα. Ένα βαρίδιο των 80gr πιστεύω θα ήταν ότι καλύτερο για τις βολές μας.













Το μεγάλο μυστικό όμως στο συγκεκριμένο ψάρεμα είναι ο τρόπος που θα δολώσουμε. Περνάμε το αγκίστρι μέσα απο το σώμα της σαρδέλας(ή άλλο ψαροδόλι) μέχρι το μισό να βγεί απο την άλλη πλευρά και όχι μέσα από το μάτι ή το κεφάλι όπως κάνουν οι περισσότεροι casters. Ύστερα στερεόνουμε καλά το ψαροδόλι πάνω στο αγκίστρι με την χρήση ελαστικού νήματος. Τυλίγουμε με ελαστικό νήμα στην βάση του αγκιστριου και στην ουρα του ψαριού-ψαροδόλι μαζί με το παράμαλο. Εάν γυρίσουμε το ψαροδόλι ''μέσα-έξω'' τότε θα χρειαστεί περισσότερο ελαστικό νήμα, κάτι όμως που δεν το συνιστώ καθώς το δόλωμα παύει να χαρακτηρίζεται απο διακριτικότητα και αντοχή. Ο τρόπος δολώματος ''μέσα-έξω'' χρησιμοποιείται κυρίως στο πολυάγκιστρο. Σε περίπτωση που θέλουμε να ψαρέψουμε λίγο πάνω από τον βυθό μπορούμε να κάνουμε μια τομή κάτω από το ψαροδόλι και να τοποθετήσουμε μέσα ένα μακρόστενο κομμάτι float, ώστε να σηκώνεται το δόλωμα από τον βυθό. Κάτι τέτοιο όμως θα περιορίσει αρκετά τις βολές μας καθώς υπάρχει κίνδυνος κατά την διάρκεια μιας μεγάλης βολής το δόλωμα να φύγει από τη θέση του και να προδώσει την αρματωσιά μας. Πολλές φορές έχω δει συναδέλφους να χρησιμοποιούν απλό διπλάρι με δόλωμα σαρδελομάνα. Πιστεύω όμως ότι το απλό μονάγκιστρο που περιέγραψα παραπάνω με δόλωμα ολόκληρο ψαροδόλι θα λειτουργήσει πολύ καλύτερα.

Αφού δολώσουμε τις αρματωσιές και τις ρίξουμε στο νερό τοποθετούμε τα καλάμια μας όρθια πάνω στη βάση αφήνωντας τα φρένα ελαφρώς λυμένα. Το γοφάρι είναι ένα πελαγίσιο ψάρι με πολύ δυνατό τσίμπημα και αντίσταση, οπότε είναι πολύ πιθανόν να καρφωθεί από μόνο του. Για ασφάλεια όμως καλό είναι να το καρφώσουμε και εμείς οι ίδιοι. Αμέσως μετά αναλαμβάνει ο δυνατός μηχανισμός του καλαμιού να το τραβήξει έξω. Προσωπικά πιστεύω ότι ένα καλάμι υψηλής πυκνότητας carbon σε συνεργασία με μια ελαστική μάνα θα μας εξασφαλίσει τις μέγιστες αποδόσεις στο ψάρεμα του γοφαριού με την τεχνική του beach ledgering.

Γοφάρι.

Το Γοφάρι ή λουφάρι είναι η κοινή ονομασία του ψαριού που το επίσημο όνομά του είναι Πωματόμος η χορεύτρια (λατ:, Pomatomus saltatrix)Λιχία η Αμία ή Τεμνόδος ο πηδηκτής. Συγγενεύει με το σαβρίδι και το μαγιάτικο.

Είναι ένα μεγάλο ψάρι που ζει στην ανατολική Μεσόγειο. Το μήκος του φθάνει και τα 2 μέτρα και το βάρος του τα 50 κιλά. Το σώμα του είναι πλακωτό και μακρουλό, έχει χρώμα μολυβί και γαλαζοπράσινη ράχη, ασημόλευκη κοιλιά και με μια χαρακτηριστική έντονα μαύρη γραμμή από το κεφάλι μέχρι την ουρά, που σημειωτέον σβήνει μόλις ψοφήσει το ψάρι. Μπροστά από το ραχιαίο πτερύγιο φέρει 6 αγκάθια. Το στόμα του φθάνει μεχρι πίσω από τα μάτια του. Το κεφάλι του φθάνει το 1/3 του σώματός του.

Είναι αδηφάγο ψάρι και ζει μακρυά από τις εκβολές ποταμού, συνηθέστερα στο πέλαγος. Στις ακτές πλησιάζει την Άνοιξη. Έχει πολύ ισχυρά δόντιαπου κόβουν ακόμα και σύρμα. Κυριολεκτικά αποδεκατίζει τα κοπάδια μικρών ψαριών. Το κρέας του θεωρείται από ένα συγκεκριμένο ποσοστό ατόμων ότι είναι "νόστιμο" για κατανάλωση.

• Η αλιεία του γοφαριού στις ελληνικές θάλασσες, από στατιστική άποψη, παρακολουθείται. Συγκεκριμένα το 2001 αλιεύθηκαν 511 τόνοι, το 2002512 τόνοι και το 2003 291 τόνοι.

Ψάρεμα Βλάχου.

ΒΛΑΧΟΣ

Ο βλάχος είναι ένα ψάρι που ζει στον πάτο της θάλασσας γι αυτό ανήκει και στα βυθόψαρα.Είναι συγγενικό ψάρι με τον ροφό.Πιάνεται δύσκολα γιατί είναι πονηρό και δυνατό ψάρι.




ΜΗΚΟΣ Το μήκος του βλάχου μπορεί να φτάσει πάνω από 1,5 μ.
ΒΑΡΟΣ Και το βάρος του μέχρι και τα 60 κ.
ΟΝΟΜΑΣΙΕΣ Το επιστημονικό του όνομα είναι polyprion americanum.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ Ο βλάχος έχει πολλές ομοιότητες με τον ροφό και τη σφυρίδα.Μεγάλο στόμα και κεφάλι.Δεμένο σώμα και δυνατή ουρά.Το χρώμα του βλάχου μοιάζει με του πελαγίσιου ροφού μόνο που είναι πιο σταχτί προς το κίτρινο χωρίς τις έντονες κουκκίδες του ροφού.Επίσης ορισμένες φορές έχουν ένα ομοιόμορφο καφετί χρώμα.Το κάτω σαγόνι του είναι μεγαλύτερο από το επάνω και έχει χοντρά χίλια και κοφτερά δόντια.
ΠΕΡΙΟΧΕΣ & ΕΠΟΧΗ Ο βλάχος ζει σε στην αμμόλασπη του πελάγους , μακριά από την ακτή σε κρύα νερά.
ΤΡΟΠΟΙ ΨΑΡΕΜΑΤΟΣ Τον βλάχο τον ψαρεύουν (εκτός από τις μηχανότρατες και το ψαροντούφεκο) με χοντρό παραγάδι, χοντρή καθετή και ζόκα και συρτή βυθού.
ΔΟΛΩΜΑ Τα φυσικά δολώματα που προτιμάει ο βλάχος είναι η σαρδέλα, ο γαύρος, η σουπιά, το καλαμάρι και το χταπόδι.Από τεχνητά υπάρχουν αρκετά ψαράκια και κουταλάκια τα οποία με ένα μολύβι μπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε για την συρτή.

Βλάχος.

ο ψάρι Βλάχος που λέγεται και πίγκα θεωρείται πρωτοξάδελφος του ροφού, της σφυρίδας και της στήρας αφού ανήκει στην ίδια οικογένεια τωνσερανιδών. Το επίσημο όνομά του είναι "Polyprion americanum" (Πολυπρίων ο αμερικανός) ή "επινέφελος γίγας" αν και σε πολλά συγγράμματα υπάρχει σύγχυση με τον ροφό σαν να αγνοείται ο βλάχος.

Το μήκος του φθάνει το 1,5 μέτρο και το βάρος του τα 50 κιλά (στις ελληνικές θάλασσες φθάνει τα 30 κιλά).Το χρώμα του είναι καφέ ομοιόμορφο ή γκριζωπό με σκόρπιες βούλες κιτρινωπές που στα μικρότερης ηλικίας είναι πυκνότερες. Γενικά το σώμα του χαρακτηρίζεται χονδρό, με το κεφάλι να αποτελεί το 1/3 του μήκους του. Τα μάτια του είναι κοντά στη κορυφή του κεφαλιού και το στόμα του με το κάτω σαγόνι να προεξέχει. Τα χείλη του είναι παχειά και φέρει δόντια κοφτερά σε διπλή σειρά. Τα βραχιακά επικαλύμματά του φθάνουν πολύ πίσω από τα μάτια του. Τα λέπια του είναι πάμπολα σε σχήμα κτενοειδές. Το ραχιαίο πτερύγιο είναι μακρύ με σκληρές αγκαθωτές ακτίνες που καταλήγουν πίσω σε στρογγυλεμένες μαλακές. Το εδρικό πτερύγιο φέρει δύο σκληρές ακτίνες άνισες ενώ η ουρά του σχεδόν στρογγυλεύει.

Ο Βλάχος, σε αντίθεση με τον ροφό που είναι πετρόψαρο, ζει μοναχικό μεν αλλά σε αμμώδεις βυθούς είναι δηλαδή βυθόψαρο και σαρκοφάγο. Οι μικρότεροι κινούνται κοπαδιαστά και φθάνουν μέχρι την επιφάνεια. Οι βλάχοι όπως και όλα τα ψάρια της οικογένειας των σερανιδών θεωρούνται από κάποιους ερευνητές ως ερμαφρόδιτα, δηλαδή συμβαίνει ν΄ αυτογονιμοποιούνται και τα αυγά τους να πλέουν στην επιφάνεια.

Αλιεία

Οι βλάχοι αλιεύονται κυρίως με τράτα, με χοντρό παραγάδι, ειδικά το καλοκαίρι, καθώς και με κιούρτους και καθετές. Το κρέας τους είναι πιο νόστιμο από του ροφού.

• Η αλιεία του βλάχου στις ελληνικές θάλασσες, στατιστικά, παρακολουθείται. Συγκεκριμένα: το 2001 αλιεύθηκαν 79,3 τόνοι, το 2002 152,3 τόνοι και το 2003 155,4 τόνοι.

Αετός.

Ανάμεσα στα ψάρια των ελληνικών θαλασσών περιλαμβάνεται και ο αετός, το επίσημο όνομα του οποίου είναι "Μυλιοβάτις ο αετός" (Myliobatis aquila). Είναι μεγάλο σαλάχι που ανήκει στην οικογένεια των Μυλιοβατιδών (Myliobatidae).

Το μήκος του σώματός του φθάνει το 1,5 μέτρο και η ουρά του τα 80 εκατοστά. Έχει χρώμα γκρίζο λαδί, άλλοτε κοκκινωπό με ασπροκίτρινη κοιλιά. Το κεφάλι του πεπλατυσμένο στρογγυλεύει σαν πέταλο και προεξέχει με τα μάτια του στα πλάγια να προβάλουν πολύ, σαν του βάτραχου. Τα θωρακικά του πτερύγια έχουν χαρακτηριστικό τριγωνικό σχήμα, μυτερά στις άκρες, σαν τις φτερούγες των πουλιών. Η ουρά του είναι λεπτή και απολήγει σαν μαστίγιο στη βάση της οποίας φέρεται ενίοτε και δεύτερο κεντρί αγκαθωτό, ιοβόλο, ως συνέχεια ραχιαίου πτερυγίου. Στο στόμα του φέρει πλατείς οδόντες που μοιάζουν με λιθόστρωτο με τα οποία πολτοποιεί τη τροφή του.

Ζει σε αμμώδη βυθό, βούρκο ή λάσπη και τροφή του είναι όστρακα, κυρίως στρείδια αλλά και μικρά ψάρια. Πολλές φορές στο κυνήγι της τροφής του ή και καταδιωκόμενο εξέρχεται με ορμή έξω από το νερό όπου μετά από μια θεαματική τροχιά ξαναπέφτει στη θάλασσα. Τη μεγάλη του ταχύτητα οφείλει στη κυματική διαγωγή των ισχυρών πτερύγων του που θυμίζει κίνηση πέπλων.

Ο θηλυκός αετός γεννά ζωντανά ένα - δύο μικρά.

Στις ελληνικές θάλασσες υπάρχουν αρκετά είδη του που διαφέρουν περισσότερο στο χρώμα. Το κρέας τους δεν έχει ιδιαίτερη γευστική αξία και γι΄ αυτό σπάνια παρουσιάζεται στις ψαραγορές.

Συγγενικότερο είδος του μυλιοβάτη αετού είναι η "χελιδόνα" επίσημα καλούμενη "πτερομυλαίος ο βοοειδής".

• Από στατιστικής άποψης η αλιεία του αετού λόγω σπανιότητας δεν παρακολουθείται.

Λαογραφία

-"Έχει φτερά αρπαχτικού, ουρά φιδιού, κεφάλι βατράχου και φωνή βοδιού! Τι είναι;